بررسی مفاهیم، منابع و معیارهای اخلاقی در اوستای‌نو
محورهای موضوعی : اخلاق و تربیت اسلامی
1 - دکتری ادیان و عرفان تطبیقی دانشگاه تهران؛ استاد مدعوّ گروه علوم سیاسی، ادیان و عرفان، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
کلید واژه: اخلاق‌شناسی, دین زردشتی, اوستای‌نو, مفاهیم اخلاقی, منابع اخلاقی, معیارهای اخلاقی.,
چکیده مقاله :
اوستای‌نو که بیشترین حجم کتاب اوستا را در برمی گیرد شامل نسک‌های ناهمگون از لحاظ زبان و محتوی است که به ظاهر در دوران ثبات اجتماعی جامعه‌ی زردشتی نگاشته شده است. این مقاله در پی اخلاق‌شناسی کتاب اوستای‌نو است تا مفاهیم (معناشناسی فضیلت و رذیلت اخلاقی)، منابع (حسن و قبح‌های اخلاقی در مقام اثبات) و معیارهای اخلاقی (فضیلت‌گرایی یا نتیجه‌گرایی یا تکلیف‌گرایی) در این کتاب را به گونه‌ای منسجم مورد بررسی قرار دهد. روش این مقاله توصیفی - تحلیلی است و برای جمع‌آوری اطلاعات از روش کتابخانه‌ای بهره می‌گیرد. در پایان، تعریف غالب فضیلت در اوستای‌نو انجام درست خویشکاری طبقاتی توسط هر فرد و تعریف رذیلت، عدم انجام یا انجام نادرست وظایف طبقاتی است. معیار غالب اخلاقی در اوستای‌نو فضیلت‌گرایی ناظر به غایت‌گرایی است هرچند در برخی مواضع، وظیفه‌گرایی طبقاتی برآمده از مفهوم فرّه نیز در آن پررنگ می‌شود. کفه‌ی حسن و قبح‌های اخلاقی در این متون به سمت شرعی بودن متمایل است.
The "New Avesta" which includes the largest volume of the "Avesta", contains heterogeneous books in terms of language and content that were apparently written during the social stability of the Zoroastrian society. This article tries to examine the ethical concepts (the semantics of virtue and vice), epistemological sources (virtues and vices de facto) and ethical criteria (Virtue or Deontological or Teleological Ethics) in New Avesta in a coherent manner. The method of this research is descriptive-analytic and library-based for collecting information. at the end, Virtue in "New Avesta" is defined as the correct function of social class by each person, and the definition of Vice is vice versa. The dominant ethical criterion is Virtue Ethics based on Consequentialism. The ethical virtues and vices are generally religious.